Często rozmawiam z rodzicami moich uczniów podczas indywidualnych konsultacji. Poza sprawami wychowawczymi i ogólnorozwojowymi dotyczącymi danego dziecka, omawiamy jego postępy w zakresie nauki języka polskiego. Mam to szczęście, że nauczany przeze mnie przedmiot nie jest na celowniku całego społeczeństwa, w odróżnieniu od matematyki czy języka angielskiego, niemniej regularnie zdarza mi się słyszeć pełne zaniepokojenia głosy rodziców, którzy skarżą się, że ich pociechy nie potrafią… pisać. Najczęściej padają uwagi typu: „Kiedy ja chodziłem/-am do szkoły, to wypracowania musiały być napisane starannie, bez ani jednego kleksa czy skreślenia!” „On/ona w ogóle nie umie pisać. Pisze skrótami, tak jak mówi. Mam wrażenie, że

Nadchodzą święta, a wraz z nimi dylematy tysięcyrodziców, co sprezentować swoim pociechom pod choinkę. Wiadomo, zabawki powinnybyć funkcjonalne, pięknie wykonane, pobudzające kreatywność i… edukacyjne! Aleco wybrać? Tak się składa, że z mojego punktu widzenia (nauczyciela dzieci imłodzieży z klas IV-VIII) odpowiedź jest prosta – grę planszową!             Nie od dziś wiemy, że gry planszowe dobroczynnie wpływają na rozwój dzieci, bawiąci niepostrzeżenie edukując. Nic więc dziwnego, że są coraz szerzej wykorzystywanena zajęciach szkolnych. Dla mnie jako polonisty szczególnie ważne i cenne sąnastępujące kategorie gier: gry pomagające trenować umiejętności narracyjne, gry planszowe oparte na fabułach lektur szkolnych, gry językowe. I Jedną z

            W ostatnich tygodniach po raz kolejny rozgorzała dyskusja na temat kanonu lektur, jaki powinien obowiązywać w polskich szkołach. Stało się to za sprawą urzędującego ministra edukacji, zdaniem którego listę obligatoryjnych pozycji należałoby uzupełnić o więcej tekstów o treściach katolickich i patriotycznych. Wobec tak postawionego postulatu jak bumerang powraca zadawane co jakiś czas pytanie, czy kanon lektur szkolnych jest rzeczywiście niezbędny i potrzebny, zwłaszcza w czasach nowych technologii, pluralizmu i wzrostu zainteresowania nauczaniem spersonalizowanym (a więc takim, które stara się dobierać treści nauczania do potrzeb danego ucznia)? A jeśli tak, to jak powinien wyglądać?             Kiedy zaczynałem pracę jako nauczyciel

Trudno się jej oprzeć.  Skąd się bierze? Jak sobie z nią poradzić? Naukę w szkole zaczynają dzieci w wieku 6/7 lat, a kończą nastolatki ok.19 r.ż. Te kilkanaście lat kariery szkolnej, to okres przemiany od absolwenta przedszkola po pełnoletniego obywatela. Czas intensywnego wzrostu i rozwoju fizycznego, intelektualnego, emocjonalnego i duchowego.                    Ci, którzy są rodzicami wiedzą, że zwracanie uwagi na własny ubiór zaczyna się w różnym wieku. Są dzieci, które wiele lat wkładają bez dyskusji to, co rodzic przygotuje. A są i takie, które już jako kilkulatki mają swoje wyraźne upodobania, o których uwzględnienie potrafią walczyć do upadłego. Młodsze dzieci